Кайданы сьцінаюць дух, на засоўцы дзьверы,
І дарэмна йржаньне пад вакном каня.
Я прыдумаў сам сябе і жыву я верай
У свабоды надыход па сканчэньні дня.

Мне ў тваіх вачах, нажаль, не знайсьці апоры.
Боль свой я перамагу, вырваўшы з грудзей
Сэрца - трапяткі клубок - дам яму прасторы.
Разьвітацца ўсе прыйдуць акрамя цябе.

Памалюся, апрану чыстую кашулю;
Быў бы трапным пісталет ды й умелым кат.
Непакорны голаў мой супакоіць куля,
А хлусьлівы суд страшней Божага ў сто крат.

Вырвуся з палону я, калі хопіць сілаў,
Зьнішчу чорны нагавор, зьнеслаўленьні ўсе.
Конь, за ветрам бегучы, з ног падкову ськіне.
Падбяры яе тады - шчасьце прынясе...

Пасьля скачкі цяжка конь дыхае ад стомы,
І ад поўні на зямлю лёг блакітны цень.
Людзі добрыя вядуць пра мяне размовы,
Чысьціць сваю зброю кат. Заўтра - цяжкі дзень...